ကၽြန္ေတာ္သည္.....

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနျပည္ေတာ္အျမန္လမ္းကို အိပ္စ္ပရက္ကားႀကီးမ်ားနွင့္စီးသြားဖုိ႔ အလြန္ေၾကာက္ ပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာရက္မ်ားက ထိုထိုေသာကားႀကီးမ်ားကုိ စီးသြားရပါသည္။ ရန္ကုန္၊ ေနျပည္ေတာ္၊ ေလ ယာဥ္ခကလည္း အနည္းဆံုး ဖြတ္ကလိဒဂၤါး ျမန္မာေငြ-၇ေသာင္းရွိပါသည္။ ၄၅-မိနစ္ခရီးကုိ ၇ေသာင္း သံုး လိုက္တာလား၊ ျဖဳန္းလိုက္တာလည္း မစဥ္းစားမိ။ ေသခ်ာတာက ေလယာဥ္ပ်က္က်လို႔ေသရင္ နည္းနည္း ေတာ့သိကၡာရွိသလိုလို။ က်န္ခဲ့တဲ့မိသားစုမ်ားအတြက္ ေလ်ာ္ေၾကးက တန္သလိုလို ဆိုၿပီးစီးခဲ့ပါသည္။ မတန္တာက ေအလာေလဆိပ္မွ ေနျပည္ေတာ္ပ်ဥ္းမနားကို ကားခေတာင္းတာအနည္းဆံုး ၂ေသာင္းခြဲ။ ဒီေတာ့ လာႀကိဳမယ့္ကားမရွိခဲ့ရင္စုစုေပါင္း ပန္ပန္ ၁သိန္းဆုိေတာ့ ေလဆိပ္ကေလေၾကာင္းမိသားစု၀င္ ကိုအညာသား လုိက္ပုိ႔ခဲ့ရင္ေတာ့ ကုန္းဆင္းေပါ့။ ၾကာေတာ့လည္း သူ႕ကုိအားနာတာနဲ႔ ထုိထုိေသာ အိပ္စ္ပရက္ကားႀကီးမ်ားကုိ ေရြးစီးရပါေတာ့သည္။

ဘယ္လိုကားမ်ိဳးေရြးလည္းသိလား။ နာမည္မႀကီးတဲ့ကား ျမန္ျမန္မေမာင္းတဲ့ကား မညံ့ေပမယ့္ သင့္ မယ့္ကား ေရႊမန္းသူလိုင္းကားပါခင္ဗ်ာ။

ဘယ္ခံုကစီးလဲခင္ဗ်ာ၊ လူမႀကိဳက္တဲ့ထုိင္ခံု ၄၁သုိ႔မဟုတ္ ၄၅ပါ ခင္ဗ်ား။ ဘာေၾကာင့္ေနာက္ဆံုး တန္းခံုကုိစီးရတာလဲ။ အေရးေပၚထြက္ေပါက္ဆုိတာမသိ။ ကုိယ္သိတာ ေနာက္ဘက္ကမွန္ႀကီးတစ္ခုလံုးကုိ ကိုယ္ပုိင္တယ္။ ေဘး၂ဘက္က မွန္ကလည္းအက်ယ္ဆံုးပဲ။ လိုအပ္ရင္ခြဲလို႔ အလြယ္ဆံုးပါပဲ။ ကားေပၚေရာက္ တာနဲ႔ခါးပါတ္ကုိတင္းေနေအာင္ ပတ္လိုက္တယ္။ ဂ်ပန္ကားေတြကပါေနက် ပလာယာ ထိပ္ခၽြန္ကုိ လက္တစ္ ကမ္းမွာေဆာင္ထားတယ္။ ဆုိင္ကယ္စီး လက္အိတ္အျပတ္လယ္သာ တစ္၀က္ေဖာ့က္ကုိ၀တ္လိုက္တယ္။ ေဘးကလူက ဘာလို႔လုပ္တာလဲလုိ႔ ေမးတယ္ မေျဖပါဘူး။ နိမိတ္မရွိ နမာမရွိဆိုၿပီး ေၾကာက္သြားမွာစုိးလုိ႔။ သူ႔ကုိေတာ့ ခါးပတ္ကိုတင္းေနေအာင္ပတ္ပါဆုိေတာ့ ရီျပတယ္။ ဒါပဲေျပာလိုက္တယ္။ ဒါကေဆာက္ျဖစ္မွ ေက်ာင္းဒကာပါ။ အေရးအႀကီးဆံုးက ေရႊမန္းသူကားတုိင္းမွာ တယ္လီမက္တစ္စနစ္ကုိတပ္ထားတယ္။ ကားေတြက အေကာင္းစားေတြမဟုတ္ဘူးကြယ္။ ရုိးရိုးကလပ္နင္းၿပီး ထုိးရတဲ့လက္ထိုးဂီယာေတြပါ။

ယူေတာင္းဆုိတဲ့ တရားကုပ္ တရုပ္ကားေတြပါ။ ကားကသင့္တင့္စြာပဲေကာင္းလုိ႔ စကန္နီးယားေတြ ဗိုလ္လဗိုေတြကို မမီပါဘူး။

ယာဥ္ေမာင္းေတြကိုလည္း လက္မွာ၂ရစ္ ၃ရစ္ဆိုၿပီး အဆင့္ခြဲထားလို႔ Well Trained လုပ္ထားပံု ရတယ္။အက်ႌအျဖဴ၀တ္ ႀကီးၾကပ္သူပါတယ္။ ယာဥ္ေမာင္း အကူပါတယ္။ ကားမထြက္ခင္ သူတုိ႔ ေနာ့လစ္ ကိုေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ ဆရာႀကီကားေရွ႕မွာကပ္ထားတဲ့ ဒါကဘာလဲဗ်ဆုိေတာ့ ဒါလား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ကီလို ၁၀၀မေက်ာ္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာေလတဲ့။ ေက်ာ္ေတာ့ဘာျဖစ္လဲလို႔ ထပ္ကြန္႔လိုက္ေတာ့ ေနျပည္ေတာ္က ကြန္ထရုိးကုိင္တဲ့လူက သိတယ္ခင္ဗ်။ အေရးေပၚကီလို ၁၀၀ေက်ာ္သြားရင္ ၅မိနစ္အတြင္း အခ်က္ေပးသံျမည္မယ္။

လိုအပ္ရင္ ဖုန္းနဲ႔သတိေပးမယ္။ မလိုက္နာရင္ အနီးဆံုးရဲစခန္းကုိ သတင္းပုိ႔လုိက္လုိ႔ ေရွ႕ကေန ထြက္ဖမ္းမယ္ခင္ဗ်တဲ့။ ေကာင္းလိုက္တဲ့စနစ္။ ေသခ်ာတာက သူတုိ႔ဘယ္လိုေမာင္းလဲဆိုၿပီး ကား အျမန္ႏႈန္း အထိုင္က်သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖုန္းက် top watch နဲ႔လမ္းေဘးကမုိင္တုိင္နဲ႔ တုိက္ၾကည့္ေတာ့ အျမန္ဆံုး ၁မိနစ္ ၁မိုင္ ေလာက္ပဲေမာင္းတာသိလိုက္တယ္။ ၁နာရီၾကာေတာ့ မုိင္အား ျဖင့္ ၅၅ မုိင္ေလာက္ ပဲ ခရီးေပါက္ပါတယ္။ အေသခ်ာဆံုးသက္ေသက ကားအားလံုးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ယူေတာင္းကုိ ေက်ာ္သြားၾကပါ တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္တန္ရင္ လိုရာပန္းတုိင္ကုိေရာက္စၿမဲပါ။

ခုဒါကို မထင္မွတ္ဘဲေျပာလိုက္ရတာက ခုရက္ေလးကျဖစ္သြားတဲ့ နာမည္ႀကီးလိုင္းက ကားအက္ဆီး ဒင့္ပါ။ ၇ေယာက္ေသတာမ်ားပါတယ္။ တံတားေအာက္ကုိျပဳတ္က်တာ ရာဇာမင္းျပီးရင္ ဒီကားပါပဲ။ နာမည္တပ္ မေျပာလိုက္တာက်င့္၀တ္ကုိ ေစာင့္ထိန္းလိုက္လုိ႔ပါ။ သတ္ပံုမွားတာနဲ႔ တရားစြဲခံနုိင္ ရမယ္။ ေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ က ကားလိုင္းမဟုတ္ပါ။ အေျခအေနပ်က္ယြင္းမႈ တစ္ခုအေၾကာင္းပါ။ ၁၁၅ မုိင္ကထြက္လာတဲ့ဒီကား မုိင္ ၉၀ ေက်ာ္ေလာက္မွာျဖစ္ေတာ့ ေရာက္ရွိအကြာအေ၀းက မုိင္အစိတ္ေလာက္ ပါ။ ကားေတာင္၀မ္းမင္းအပ္မျဖစ္ ေသး။ လူလည္းငုိက္စရာမရွိ၊ လမ္းကလည္းက်င့္သားရၿပီးသား၊ လမ္းလူလည္းမည့ံ ကားလည္းမညံ့ ေအာ္တုိ ဆုိတဲ့ စနစ္မ်ားကိုယံုလြန္းလို႔ ပံုအပ္ထားတာလား။ ဒီလမ္းမွာ အေျခအေနမ်ိဳးစံု ျဖစ္ေနက်ဆုိတာကို ကားလုိင္း တုိင္းမသိဘူးဆုိတာမရွိပါ။ ထူးျခားျဖစ္စဥ္တစ္ခုကုိ တင္ျပခ်င္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္လူအမ်ား တစ္နည္းအားျဖင့္ ထမင္းႀကိဳက္တဲ့လူအမ်ား ၁၀၀မွာ ၉၀ က ေသြးခ်ိဳဆီးခ်ိဳ ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ထမင္းစားၿပီးခါစ ႐ႈးဂါးဆုိတဲ့ သၾကားဓာတ္တက္တတ္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ မွာ အိပ္ငုိက္တတ္ပါတယ္။ မ်က္ခြံကုိခဲဆြဲလိုက္သလို ရုတ္ခနဲပိတ္ၾကပါတယ္။ ေရွ႕အျမင္ Vision စကၠန္႔ပုိင္းေလာက္ ေပ်ာက္သြားတတ္ပါတယ္။ မ်က္လံုးဖြင့္ၿပီး အိပ္ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ မ်ိဳးရုိးအလိုက္ ေသြးတုိးဆီးခ်ိဳေသြးခ်ိဳမ်ားလည္း ရွိမွန္းမသိရွိေနတာလည္းျဖစ္တတ္ ပါတယ္။ ဒါေလးေတြကုိသတိထားဖုိ႔ ဘာလို႔ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာေနရသလဲဆုိရင္ လူ-၅၀ ေလာက္ အသက္ကို ၁ ေယာက္ေသာသူ လက္ထဲမွာ ၀ကြက္အပ္ထားလုိ႔ပါပဲ။ အသက္ဥာဏ္ေစာင့္ဆုိတာ ခုကၽြန္ေတာ္ ေျပာေနတာပါ။ ခုဆုိ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးကုိလမ္းေဟာင္းကသြားေနပါၿပီ။ လမ္းေဟာင္းမွာ ကီလို ၈၀ အလြန္ဆံုးပဲေမာင္းရတယ္။ ေနာက္မွာလည္း ကုန္ကား ေရွ႕မွာလည္း ကုန္ကားနဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္မွာ လည္း ကုန္ကားနဲ႔မုိ႔ အိပ္ငိုက္ခ်ိန္ေတာင္မရွိေတာ့ၿပီ။ ကတၱရာနဲ႔တာယာလည္း လင္မယားျဖစ္ညားၾကတာ ၾကာပါၿပီ။

မကၽြမ္းလုိ႔ႀကိဳက္တဲ့ကားနဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္တိုက္တတ္ကာလြဲလို႔ ကားပ်က္ရင္လည္းလမ္းေဘး ႀကိဳက္သလိုရပ္ အကူအညီရတယ္။ ကားအတြက္ဆီဆိုင္ လူအတြက္ဘီယာဆုိင္ေတြလည္း ေပါမွေပါ။ ညဆုိရင္ လမ္းမီးေရာ ၿမိဳ႕အ၀င္မီးေတြက မျပတ္။ ေမာင္းခ်င္လုိ႔ ေမာင္းမရ။ တစ္ခါတစ္ရံကားကုိ လံုး၀ရပ္ေပးထားရတဲ့ အေျခအေနဆုိေတာ့ ဂြတ္ထဂြတ္ထေကာင္းေလစြ။

ဘာပဲေျပာေျပာ ရန္ကုန္ ေနျပည္ေတာ္ မန္းအျမန္လမ္းဆုိတဲ့ ကြန္ကရစ္လမ္းႀကီးမွာလည္း အျပစ္ မရွိေတာ့ပါၿပီ။ အမွားတစ္ကာ့ အမွားမ်ားထဲမွာ Human Error ဆုိတာ အဆုိးဆုိးပါ။ သိရက္နဲ႔က်ဴးလြန္မိတဲ့ အမွားမ်ားကုိ လူဘယ္ေလာက္မ်ား က်ဴးလြန္ခဲ့ၿပီလဲ။ လမ္းလား လူလား ယာဥ္လားဆုိရင္ေတာ့ အားလံုးသေရ။ လူအမ်ားကို ေဘးကင္းေစဖုိ႔ ရည္ရြယ္လ်က္ကားစီးသူမ်ားေရာ၊ ကားေမာင္းသူမ်ားေရာ အားလံုးကုိ ရည္ၫႊန္း လုိက္ပါတယ္။

အာကာထက္ေ၀

--------------------------------------------------------

ရသစံုလင္ အႏုပညာေဖ်ာ္ေျဖမႈ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားကို Shape Entertainment မွာ ဖတ္ရႈလိုက္ပါ ...

www.facebook.com/shapejournal
www.facebook.com/groups/weloveshape