ငပိငခ်ဥ္သိပ္ထားတဲ့ လုိင္းကားေပၚ

အလုပ္မလုပ္ရသည့္အခ်ိန္အမ်ားစုကို ငပိငခ်ဥ္သိပ္ထားတဲ့ လုိင္းကားေပၚအခ်ိန္ကုန္ဆံုးေနတယ္…

နံနက္မိုးေသာက္ကာစ ေ၀ရီေ၀လင္းပင္ရွိေသးသည္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔၏ မ်က္၀န္းမွာေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း တစ္၀က္၊ စိုးရိမ္ျခင္းတစ္၀က္တို႔ျဖင့္ ကားလမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသည္။ လည္ပင္းေညာင္ေရ အိုးေလာက္ ေရာက္သည္အထိ ေမွ်ာ္သည္။ လက္ထဲမွာလည္း တစ္ေန႔စာအတြက္သင့္တင့္ေသာ ရိကၡာ ထည့္ထားသည့္ အိတ္၊ ျခင္း စသည္တို႔ကုိ ကိုင္လ်က္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းက လိုင္းကားအခ်ိန္မီေရာက္လာေရး ျဖစ္သည္။ စိုးရိမ္ျခင္းကလည္း ထိုအတိုင္းျဖစ္သည္။ လိုင္းကား အခ်ိန္မီမေရာက္လာပါက အလုပ္ေနာက္ က်မည္။ အလုပ္ေနာက္က်လွ်င္ ဒဏ္ေၾကးတပ္ခံရမည္။ ဒီထက္ပိုလွ်င္ အလုပ္ပါျပဳတ္နိုင္သည္။ ဒါဆိုရင္ နဂို ကတည္းကမွ က်ပ္တည္းေနေသာ စီးပြားေရးမွာ အနာေပၚတုတ္နွင့္ဆြသလို ျဖစ္သြားနိုင္သည္။

႐ံုးခ်ိန္မီဖို႔ ၿမိဳ႕စြန္တြင္ေနေသာသူ႔အတြက္ မိုးေသာက္ခ်ိန္ကတည္းက ထြက္လာရျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္ ႐ံုးခ်ိန္မီဖို႔ အာမ မခံနိုင္။ ကိုေရႊလိုင္းကားအေပၚ မူတည္သည္။ သူတို႔စိတ္လိုလွ်င္ ႐ံုးခ်ိန္မီမည္။ လိုင္းတူေနာက္ကားကို ေစာင့္ေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္လည္း လိပ္ျဖစ္သြားေပေတာ့မည္။ ဒါေတာင္ ကားလမ္း ပိတ္တာကို အေရထူၿပီးသားျဖစ္ေနလို႔။ နို႔မဟုတ္ရင္ ေဒါသထြက္ရတာ အသက္ထြက္လုမတတ္ ေမာပန္း လွသည္။ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ ကားတန္းရွည္ႀကီးကိုၾကည့္ရင္း ဘာကို စိတ္ဆိုးလို႔ ဆိုးရမွန္းမသိ။ ကားလမ္းေတြ လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရွိေသးခင္ ကားတင္သြင္းခြင့္ေလွ်ာ့ခ်ေပးခဲ့ေသာ အစိုးရကိုလား။ ဒါမွမဟုတ္ စည္းမရွိ ကမ္းမရွိေမာင္းေနေသာ ကားသမားေတြကိုလား။ (ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေတာ့ ေျပာခ်င္သည္။ ကားသမားတိုင္းကို ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္တာ သိေစခ်င္သည္) ေတြးရင္း ေတြးရင္း ကိုယ့္ဘ၀ကို ရင္နာလာသည္။

တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရမယ့္ အေျခခံအတန္းစားေတြအတြက္ ဘယ္မွာလဲအခြင့္အေရးေတြ။ မိသားစုနဲ႔ ြ်နူေထ လုပ္ဖို႔ ဘယ္မွာလဲအခ်ိန္ေတြ။ အလုပ္မလုပ္ရသည့္အခ်ိန္အမ်ားစုကို ငပိ ငခ်ဥ္သိပ္ထားေသာ လိုင္းကားေပၚ ကုန္ဆံုး ေနသည္။ အလုပ္သြားဖို႔ အတက္ၾကြဆံုး ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ အိမ္မွထြက္ခဲ့ေသာ္လည္း အလုပ္သို႔အေရာက္တြင္ ကားလမ္းပိတ္သည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ လန္းဆန္းမႈေတြက မည္သည့္အလုပ္မွမလုပ္ရခင္ တစ္၀က္တိတိပဲ့ပါသြား သည္။ အလုပ္ကအျပန္ ယိုင္နဲ႔ေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ားက အိမ္အေရာက္မွာ မသယ္ခ်င္ေတာ့။ အိမ္ေရာက္ျပန္ ေတာ့ အိပ္။ ဒါက အေျခခံ လက္လုပ္လက္စား လူတန္းစားသမားမ်ားအတြက္ နိစဓူ၀ သံသရာပင္။

အေျပာင္းအလဲကာလမွာ အေျခခံလူတန္းစားအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးရတာ တစ္ခုတည္းရွိသည္။ ဒါက အရင္ သိန္း(၂၀) ေက်ာ္တန္ေသာ ဖုန္းမ်ားကို (၁၅၀၀)နဲ႔ ၀ယ္ယူသံုးစြဲနိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ အရင္ကထက္ ပိုဆိုး သြားတာက ပို႔ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရး ျဖစ္သည္။ တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္ ကားလမ္းပိတ္သည့္ ျပႆနာျဖစ္ သည္။ လြတ္လပ္စြာ ကားတင္သြင္းခြင့္ျပဳလိုက္ၿပီးေနာက္ ဇိမ္ခံကားမ်ားမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ မျမင္ခ်င္မွ အဆံုး ျဖစ္လာသည္။ အရင္တုန္းက သိန္းေထာင္ခ်ီတန္ေသာကားမ်ားမွာ ယခုေတာ့ သိန္းရာဂဏန္းကို က်လာသည္။ ဒီေတာ့ လူလတ္တန္းစားေတြလည္း ကားေလးတစ္၀ီ၀ီနွင့္ ျဖစ္လာသည္။ နင္းျပားအေျခခံလူတန္းစားမ်ားက ေတာ့ ဆိုးသထက္ဆိုးသြားသည္။ သူမ်ားေတြလို ကား၀ယ္မစီးနိုင္။ လိုင္းကားက်ျပန္ေတာ့လည္း ေပးလိုက္ရ သည့္အခ်ိန္နွင့္ ကိုယ္စိတ္နွစ္ပါးပင္ပန္းမႈက ကာပင္မကာမိ။ အရင္က နာရီ၀က္သာ အခ်ိန္ေပးရေသာ ခရီးက ယခုေတာ့ (၁)နာရီခြဲပင္ မေလာက္ခ်င္ေတာ့။ ဒီေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ႀကိတ္မွိတ္သည္းခံရင္းသာ ဘ၀ကို ဆက္လက္႐ုန္းရ႐ံုသာ ရွိေတာ့သည္။

ကားလမ္းပိတ္သည့္ ျပႆနာက သမၼတႀကီးပင္ မေနနိုင္ျဖစ္သြားရသည္။ သမၼတႀကီးက ဒီျပႆနာကို အေရးေပၚျပႆနာအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားသည္။ တာ၀န္ရွိသူေတြလည္းလုပ္ေတာ့ လုပ္ေနသည္ဟု ဆိုသည္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာဆို ကားလမ္းေတြခ်ဲ႕၊ အခ်ိဳ႕ကား အရမ္းပိတ္သည့္ေနရာမ်ားတြင္ ယာဥ္ထိန္းရဲမ်ားထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထားလည္း ထားတာပဲအဖတ္တင္သည္။ ခံုးေက်ာ္တံတားမ်ားကိုလည္း ကားလမ္းပိတ္သည့္ ျပႆနာ ေျပလည္ရာ ေျပလည္ေၾကာင္း ေဆာက္သည္။ အခု ေရတြင္းတူး၊ အခုေရၾကည္ေသာက္လို႔ မရေသးတာ လက္ခံသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေဆာက္လုပ္ဆဲကာလမ်ားကို ျဖတ္သန္းရတာေတာ့ အေတာ္ဆိုးသည္။ နဂိုကတည္းကမွ ပိတ္ေနသည့္လမ္းမွာ တံတားေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္ေၾကာင့္ ပိုပိတ္သြားသည္။ (ဥပမာ အခုလက္တေလာ ေျမနီကုန္းတြင္ျဖစ္ေနသည့္ ျပႆနာမ်ိဳး) အေျခခံလူတန္းစားမ်ားအတြက္ ေျမနိမ့္ရာ လွံစိုက္သလို ျဖစ္ေနသည္။ အသြင္ကူးေျပာင္းဆဲကာလမွာ သက္တမ္းနု ဒီမိုကေရစီ ေနာက္ျပန္မလွည့္သြား ေစရန္ ႀကိဳးစားေနရသည္။ ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ ကားလမ္းပိတ္သည့္ ျပႆနာကလည္း စိန္ေခၚမႈတစ္ခုျဖစ္ေန သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လုိခရီးဆက္ရမည္နည္း။ နုိင္ငံေရးမဟုတ္ေသာ္လည္း နိုင္ငံ့အေရးသည္ ကားလမ္း ပိတ္မႈတစ္ခုအျဖစ္ တည္ရွိေနဆဲဆုိလွ်င္ …။

--------------------------------------------------------

ရသစံုလင္ အႏုပညာေဖ်ာ္ေျဖမႈ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားကို Shape Entertainment မွာ ဖတ္ရႈလိုက္ပါ ...

www.facebook.com/shapejournal
www.facebook.com/groups/weloveshape